သႀကၤန္အလြမ္း…

ဘာလိုလုိနဲ႔ ႏွစ္ကူးအတာသႀကၤန္ေတာင္ ေရာက္လာပါေပါ့… ကုိယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရမွာ အတာသႀကၤန္နဲ႔ မဆုံရတာေတာင္ ၆ ႏွစ္ရွိၿပီ… တကယ့္တကယ္တမ္း သႀကၤန္ေတြမွာ မေပ်ာ္ျဖစ္တာလည္း ၾကာပါၿပီ။ ေနာက္ဆုံးႀကဳံခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမ သႀကၤန္မွာေတာင္မွ ဘယ္မွ ဟုတ္တိပတ္တိ သြားျဖစ္ခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အိမ္မွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆးေန၊ လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္ကုိတခ်ဳိ႕နဲ႔ ၀ုိင္းဖြဲ႕၊ စကားေျပာ၊ အဲဒီေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သႀကၤန္က ကိုယ့္အတြက္ အမွတ္တရေတြ ရွိေနခဲ့တာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ။ ပထမဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုၿပီး လည္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က (၁၉၉၀-၁၉၉၁ ေလာက္ကျဖစ္မယ္ထင္တယ္) ရန္ကင္း ၁၂ လုံးတန္းဘက္အေရာက္ ကုိယ္တုိ႔ကားကုိ ေျခေထာက္နဲ႔လွမ္းတားလို႔ ျပႆနာတက္ခဲ့ရာက သႀကၤန္ဆုိရင္ လည္ဖို႔ ေၾကာက္သြားတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ပုိင္းႏွစ္ေတြကေတာ့ တေယာက္ေယာက္က ကားနဲ႔ႀကဳံလို႔ ၀င္ေခၚရင္း ခဏတျဖဳတ္ လုိက္လည္ျဖစ္တာကလြဲလို႔ ဟုတ္တိပတ္တိ မဆင္ႏႊဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ အိမ္မွာပဲ ေနျဖစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။
အမွတ္တရအျဖစ္ဆုံးကေတာ့ ၂၀၀၅ သႀကၤန္ေပါ့။ မဲေဆာက္မွာ ကိုယ္နဲ႔ကိုယ့္ခ်စ္ဇနီးေလးတုိ႔ လက္မွတ္ထုိးပြဲ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ႀကီး။ နီးစပ္ရာ ခင္မင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းတစုနဲ႔ ပြဲေလးတခု ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မဲေဆာက္ေရပူစမ္း၊ ေရတံခြန္ သြားလည္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ အေပ်ာ္ဆုံးျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္တႏွစ္ပါပဲ။
ဒီႏွစ္ေတာ့လည္း ထူးထူးျခားျခား သႀကၤန္မွာ အလြမ္းပိုေနမိတယ္။ အမိေျမကို လြမ္းသလိုလုိ၊ ျပန္ခ်င္သလုိလုိနဲ႔ ခံစားခ်က္တမ်ဳိး ျဖစ္ေနမိတယ္။ ေရာက္ေနတဲ့ေနရာကလည္း သႀကၤန္အေငြ႕အသက္နဲ႔ အေတာ္ေလးကင္းေ၀းတဲ့ ေနရာမုိ႔လားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ကုိယ့္သက္တမ္းတေလွ်ာက္ေတာ့ သႀကၤန္အေငြ႕အသက္နဲ႔ေ၀းၿပီး ေနရတဲ့ ပထမဆုံးႏွစ္တႏွစ္ပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက ဒီမွာရွိတဲ့ ျမန္မာေတြစုၿပီး သႀကၤန္ပြဲ က်င္းပတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ ဒီက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာလည္း သႀကၤန္ပြဲ လုပ္ၾကတယ္တဲ့။ ကိုယ္ကေတာ့ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဇနီးသည္ေလး ကုိယ္၀န္ရင့္လာတာလည္း ပါတာေပါ့။ နင့္မို႔ လူၾကားထဲသြားရင္း မေတာ္ တုိက္မိျပဳမိရင္ ခက္ရခ်ည့္ရဲဲ႕ဆုိၿပီး အိမ္မွာပဲ ႏွစ္ေယာက္သား နားနားေနေန ေနမိေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ တႏွစ္မွ တခါသာႀကဳံရတဲ့ ကုိယ့္ ႐ိုးရာပြဲဆုိေတာ့လည္း လြမ္းဆြတ္တမ္းတတဲ့စိတ္က ျဖစ္မိတာပါပဲ။