သားေလးရဲ႕ေမေမ

သားေလးကို လြယ္ထားရတဲ့ သားေလးရဲ႕ေမေမ။ ကိုယ့္အစ္ကုိႀကီးက သူ႕ကုိ “ငါ့ညီမက ဗုိက္ေလးနဲ႔က် ပိုၿပီးခန္႔လာတယ္” လို႔ ေျပာၿပီးကတည္းက အျပင္သြားဖုိ႔ အက်ႌအ၀တ္အစားလဲၿပီးတာနဲ႔ ဓာတ္ပုံ ႐ုိက္ခုိင္းေတာ့တာပဲ။ း)။ ကုိယ့္အစ္ကုိႀကီးေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနေတာ့ ကုိယ္ကလည္း အၿမဲ လုိလုိခ်င္ခ်င္ ႐ိုက္ေပးပါတယ္။ း)။ ေအာ္ ႂကြားစရာေလးကလည္း ရွိေနတာကိုး။ သူ ႐ုံထားတဲ့ ပု၀ါေလးက Valentine Day အမွတ္တရ ကုိယ္၀ယ္ေပးထားတာေလ။ အဲဒါေလးကို ႐ုံလုိက္တုိင္း ကိုယ့္ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြနဲ႔ ေႏြးေထြးျငင္သာစြာ ေထြးေပြ႕ခံရတယ္လို႔ သူမ ခံစားႏုိင္ေစဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ၀ယ္ေပးမိခဲ့တာပါပဲ။

သားေလးအတြက္

သားေလးအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕က ေပးထားတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြနဲ႔ သူ႕ရဲ႕စုဘူးေလး။

ကုိယ္တို႔ရဲ႕သားေလး

Ultra Sound ႐ုိက္ထားတဲ့ သားေလးရဲ႕ပုံေလးေတြ။ Scanner မရွိေသးလို႔ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ၿပီးပဲ တင္လုိက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုံေလးေတြက နည္းနည္း၀ါးေနသလားမသိ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သားေလးက တစတစ ပုံမွန္ ဖြံ႕ထြားေနေလရဲ႕။ ဟိုတရက္က ရန္ကုန္အိမ္နဲ႔ဖုန္းေျပာတုန္း ကုိယ့္ရဲ႕ တဦးတည္းေသာ ၉ ႏွစ္အရြယ္ တူမေလးကုိ ေနာက္မိတယ္၊ “ဦးငယ္သားေလးက ဦးငယ္နဲ႔ သိပ္တူတာပဲ၊ ဦးငယ္လုိပဲ အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေခ်ာေခ်ာေလးလို႔ ေျပာေတာ့ တူမေလးက အံမယ္ ေမြးေတာင္ မေမြးရေသးဘဲနဲ႔ ႂကြားေနလုိက္တာ” လို႔ ျပန္ပက္ေလရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကိုအခ်စ္ေလ်ာ့မွာ စုိးလုိ႔ထင္ပါရဲ႕၊ ငိုခ်င္ခ်င္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္လို႔လည္း ေျပာေသးတယ္။ တတ္လည္းတတ္တဲ့ တူမေလး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဦးငယ္က သမီးရွိၿပီးသားမုိ႔လို႔ သားေလးပဲ လုိခ်င္တာ၊ သမီးက နံပါတ္တစ္ပါပဲလို႔ သူေက်နပ္ေအာင္ ျပန္ေခ်ာ့လိုက္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူကလည္း သမီးကလည္း ဦးငယ္ကုိပဲ အခ်စ္ဆုံးပါတဲ့။ အင္း သူ႕ဘႀကီးမ်ားၾကားရင္ေတာ့ မနာလိုျဖစ္ဦးမွာပဲ။ း)

ငယ္ပုံရိပ္နဲ႔ သားေလးအတြက္ အေတြး-၁

သားေလးေမြးလာရင္ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ ေနမႈထုိင္မႈပုံစံ၊ စိတ္ခံစားခ်က္ အဲဒါေတြထဲက ေကာင္းတာေလးေတြယူၿပီး မေကာင္းတာေတြကို သူ မႀကဳံေတြ႕၊ မခံစားႏုိင္ေစဖို႔ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ေပးမယ္လုိ႔ စဥ္းစားထားတယ္။

ကိုယ္က မိသားစုထဲမွာ အငယ္ဆုံး၊ ကုိယ္တု႔ိေမာင္ႏွမေတြက ပွ်မ္းမွ် ၂ ႏွစ္ႀကီး၊ ၂ ႏွစ္ငယ္ေတြ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္အႀကီးဆုံး အစ္ကုိႀကီးနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔က ၇ ႏွစ္ကြာတာဆုိေတာ့ ၾကားထဲက တႏွစ္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားလဲ ကိုယ္လည္း မစဥ္းစားတတ္ဘူး။ း) ကုိယ့္အထက္က ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမထဲမွာ တဦးတည္းေသာ မိန္းကေလး၊ ကိုယ့္အစ္မ။ သူက ကိုယ့္ထက္ ၂ ႏွစ္ႀကီးတယ္။ အစ္ကုိလတ္ကေတာ့ ကုိယ္တို႔ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ဆုံးသြားေတာ့ သူနဲ႔ပတ္သက္တာေတြက ေရးေတးေတးပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ အထက္ေအာက္ ေမာင္ႏွမေတြ နီးစပ္ၾကတဲ့ ထုံးစံအတုိင္း ကုိယ္နဲ႔ကုိယ့္အစ္မကလည္း ငယ္ငယ္က အတူတူေဆာ့ဖက္၊ ေက်ာင္းသြားဖက္၊ သူနဲ႔ပဲ အနီးစပ္ဆုံးလုိ ျဖစ္တာေပါ့။

ကုိယ့္အေဖနဲ႔ အေမက ၀န္ထမ္းေတြဆုိေတာ့ မုိးလင္းတာနဲ႔ အလုပ္သြား၊ ညေနေစာင္းမွ ျပန္ေရာက္ၾကတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အေမက ေစာၿပီးျပန္ေရာက္တာ မ်ားပါတယ္။ အေဖကေတာ့ လမ္းမွာ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ထုိင္ရင္ထုိင္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔တပည့္သားခ်င္းမ်ားက ျပဳစုတာနဲ႔ တခြက္တဖလား ေမာ့ၿပီးမွပဲ ျပန္လာတာမ်ားတယ္။ ညေန မိဘေတြ ျပန္မေရာက္ခင္ အိမ္အလုပ္ေတြကို အလွည့္က် လုပ္ရေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ္တို႔ အေတာ္ငယ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ အစ္ကုိႀကီးပဲ လုပ္ရတာ မ်ားပါတယ္။ ေရခပ္၊ ၾကမ္းတုိက္၊ ထမင္းအုိး၊ ေရေႏြးအုိးတည္၊ စသည္ေပါ့။ ကုိယ္ ငါးတန္း ေျခာက္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေရခပ္၊ ၾကမ္းတုိက္ စသည္ တခ်ဳိ႕အိမ္အလုပ္ေတြကို ခြဲတမ္းနဲ႔လုပ္ရတယ္။ မီးဖုိေခ်ာင္အလုပ္ကေတာ့ အစ္ကုိႀကီးနဲ႔ အစ္မ လုပ္ရတယ္။

မနက္ အလုပ္မသြားခင္ အေမက ဒီေန႔ ဘယ္သူဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာ ခြဲတမ္းခ်ေပးေလ့ရွိတယ္လုိ႔ မွတ္မိေနတယ္။ ညေနျပန္လာလို႔ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္ၿပီးေအာင္ မလုပ္ထားရင္ေတာ့ အေမ့ရဲ႕လက္သံနဲ႔ ေတြ႕ၿပီသာမွတ္။ ကေလးဆုိေတာ့ တခါတေလ အေဆာ့မက္ရင္း မလုပ္မိတာ၊ ေနာက္က်သြားတဲ့အခါလည္း ရွိတာေပါ့။ ေရခပ္ရတာကလည္း အိမ္နဲ႔ နည္းနည္းလွမ္းေတာ့ တခါတေလ ပ်င္းၿပီး မလုပ္ျဖစ္တာ ရွိတတ္ေသးတယ္။ အဲဒါဆုိရင္ေတာ့ အႏႊာခံရၿပီသာမွတ္။

ကိုယ္ငယ္ငယ္က အေတာ္ေၾကာက္တတ္တာ။ ညေမွာင္ရင္ အျပင္မထြက္ရဲတာ၊ ေခြးေဟာင္သံၾကားရင္ ေၾကာက္တာ၊ တေယာက္တည္း မအိပ္ရဲတာ၊ ေၾကာက္တတ္တာေတာ့ စုံေနတာပဲ။ တခါတေလ အိမ္မွာ အေၾကာင္းကိစၥတခုခုနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြ အႏႊာခံရၿပီဆုိရင္ ကိုယ့္မွာ ေၾကာက္လုိ႔ ေခ်ာင္ေလးထဲမွာ ကုပ္၊ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး တေယာက္တည္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနတတ္တာ။ ဒါေတာင္ ကိုယ္တုိင္ အ႐ုိက္ခံရတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကိုယ့္ထက္အႀကီးေတြ အ႐ုိက္ခံရတာ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ကုိ ေၾကာက္ေနတတ္တာ။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ႐ုိက္ခ်င္တာေတာင္ ၾကည့္ၿပီး သနားသြားလုိ႔ အ႐ိုက္လြတ္သြားတဲ့အခါေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ း) ကိုယ့္အေဖကလည္း ငယ္ငယ္က လက္သံေျပာင္တဲ့အထဲမွာ ပါတယ္။ အမ်ားဆုံးခံရတာေတာ့ အစ္ကုိႀကီးေပါ့။ ေအာ္ အႀကီးဆုံးဆုိေတာ့ ေကာင္းရင္လည္း အရင္စံ၊ မေကာင္းရင္လည္း အရင္ခံပဲေပ့ါေလ။

ေနာက္ အေမကလည္း ကိုယ္တို႔ကိုေျပာထားတာ၊ လူႀကီးေတြ စကားေျပာရင္ ၀င္မ႐ႈပ္ရဘူး၊ ၀င္မေျပာရဘူး၊ ကိုယ့္ဘာသာေန၊ ဆူညံဆူညံ မလုပ္ရ၊ စသည္အားျဖင့္ စုံေနတာပါပဲ။ ကုိယ္ထင္တာေတာ့ ကေလးဘ၀မွာ ကုိယ္ေတြအတြက္ ပညတ္ခ်က္ေတြက မ်ားခဲ့သလားမသိဘူး။ ဟိုမသြားရ၊ ဒီမလာရ၊ ဟုိဟာမလုပ္ရ၊ ဒီဟာမကိုင္ရ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါလုပ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါၿပီးရမယ္၊ ကိုယ့္ထက္ႀကီးတဲ့လူကို ျပန္ခံမေျပာရ၊ စသည္အားျဖင့္ အေတာ္မ်ားပုံရတယ္။ အဲဒီအတြက္ထင္ပါရဲ႕၊ ကုိယ္က အေတာ္ႀကီးတဲ့အထိ ေတာ္႐ုံဆုိ မေျပာရဲ၊ မဆုိရဲ၊ မသြားရဲ၊ မလာရဲ၊ တခုခုဆို ဘာမွမလုပ္ရေသးဘူး စုိးရြံ႕စိတ္ မ်ားနဲ႔၊ ငယ္ဘ၀က တခ်ဳိ႕ ေနမႈထုိင္မႈ၊ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရမႈေတြက ႀကီးတဲ့အထိ လာ႐ိုက္ခတ္ပုံရတယ္။ တခါတခါ အဲဒါေတြ ျပန္ေတြးမိၿပီး ေအာ္ သားေလးဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီလိုေတြ မျဖစ္ေအာင္၊ မခံစားရေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္လုိ႔ ေတြးမိတယ္။

အိပ္မက္ရဲ႕ အခုိးအေငြ႕မ်ား

ၾကည္ေမာင္သန္း

ဆယ္လမန္ရပ္ရွဒီရယ္
တာဆီလီမာနာဆရင္းရယ္
ကၽြန္ေတာ္ရယ္
ကမၻာ့ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားမွာ
စကား၀ုိင္းဖြဲ႕ျဖစ္ၾကတယ္

ကမၻာႀကီးထဲမွာ
ကဗ်ာရြာေလးတည္ခ်င္လုိ႔
ေအာက္တာဗီယိုပါ့ဇ္
ဒါမွမဟုတ္ ေရွးမာ့စ္ေဟနီကုိ
သူႀကီးတင္ေျမႇာက္ရင္ေကာင္းမလား။

လူ႕ဘ၀ဆုိတာ
အနက္ေရာင္နဲ႔ ပုံႏွိပ္ခံရတဲ့ေန႔ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူး
တစ္ပတ္တစ္ခါ အနီေရာင္နဲ႔ ပုံႏွိပ္ခံရပါေသးတယ္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မွားခ်င္လည္းမွားမယ္
အဲဒီလုိၾကားထဲက
တစ္ေယာက္ဘ၀ကိုတစ္ေယာက္ ငွားၾကည့္မိၾကတယ္

အရွိန္ရေနတ့ဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ
ဇက္ႀကိဳးမတုန္႔လုိက္ပါနဲ႔
ကိတ္မုန္႔ကိုလွီးတဲ့ဓားဟာ
ကိတ္မုန္႔အရသာကုိ သိစရာမလုိေပမယ့္
လူျဖစ္ခဲ့ရလုိ႔ လူ႔ဘ၀အရသာကုိ ျမည္းၾကည့္ခ်င္ပါတယ္

ႏြားႏုိ႔ေတာင္မွ ခ်ဥ္သြားရင္
ဒိန္ခ်ဥ္ျဖစ္သြားေသးတာပဲ
လူ႔ဘ၀ကို ႐ုိး႐ိုးသားသားခုံမင္တယ္

အၿမိႇဳက္ေရၾကည္ ႏွစ္ပက္ေလာက္နဲ႔
ေဟာဒီေန႔ေတြကို စြဲခ်က္မတင္လုိ
ကၽြန္ေတာ္ မိခင္ေတြကိုၾကည္ညိဳတယ္
ကေလးေတြကို ေလးစားတယ္
စာလုံးေပါင္းအမွားေတြကို ဒီအတုိင္းထားလုိက္ပါေတာ့

ရထားေတြေအာ္ကုန္ၿပီ
ငွက္ေတြေအာ္ကုန္ၿပီ
ေစ်းသည္ေတြေအာ္ကုန္ၿပီ
မနက္တစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေသာက္ဖို႔
အိပ္ရာက ေငါက္ခနဲထထိုင္မိျပန္ေပါ့။ ။
(မတ္လ ၂၀၀၇ ႐ုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္းမွ)